Meidenvenijn begint niet op het schoolplein
Het begint in de vrouwenlijn
Het ontstaat is vaak al veel eerder, in huis, aan de keukentafel, tussen de regels door.
In wat gezegd wordt en misschien zelfs nog sterker in wat niet gezegd wordt.
Het zit in een blik van een moeder wanneer haar dochter net iets te aanwezig is.
In het hoofdschudden van een oma als een vrouw zich uitspreekt.
In de frons van een juf wanneer een meisje trots vertelt over haar succes.
Over hoe zij hoort hoe vrouwen onderling met/over elkaar praten.
Het is een erfenis die stil wordt doorgegeven van vrouw op vrouw.
Generaties lang.
Niet vanuit kwaadheid, maar vanuit overleving.
Onze moeders, hun moeders, groeiden op in een tijd waarin vrouw zijn vaak betekende:
Aanpassen
Incasseren
slikken.
Ze leerden dat veiligheid lag in het ‘normaal’ doen. Niet opvallen.
Ze leerden dat andere vrouwen niet altijd veilig waren. Dat je moest oppassen voor roddels, concurrentie en afwijzing.
Vrouwen trokken zich terug of gingen juist harder oordelen. Om zichzelf te beschermen.
Dat is wat wij gezien hebben, geleerd. Gevoeld.
Zonder dat het vaak met zoveel woorden werd gezegd.
Misschien herken je het;
De spanning die je hebt als een andere vrouw straalt. Haar plek inneemt.
Dat ongemakkelijke gevoel als je dochter iets doet wat jij vroeger niet durfde.
De opmerking die eruit floept en waarvan je achteraf weet; dit ging eigenlijk over mijn onzekerheid, niet over haar.
De vrouwenlijn is subtiel.
Het zit niet alleen in openlijke strijd, maar juist in de kleine dingen.
Het zwijgen als iemand iets moois deelt.
Het verkleinen van de ander om jezelf iets zekerder te voelen.
Het net niet helemaal gunnen, omdat je nooit hebt geleerd hoe dat voelt; dat een andere vrouw naast je schittert en jij ook.
Maar weet je…
Het hoeft niet zo te blijven.
Wat als we allemaal zouden herkennen? Dat het er mag zijn, zonder schaamte?
Wat als je durft te voelen, dit gedrag is niet wie ik echt ben, het is wat ik heb meegekregen.
Wat als je daar iets anders tegenover zetten?
Een vrouw die tegen haar dochter zegt; Wauw, ik zie hoe je straalt en dat raakt iets in mij. Ik ben trots op je.
Een collega die niet wegkijkt bij succes, maar zegt; ik gun het je, oprecht.
Een moeder die haar eigen kwetsbaarheid deelt met haar kind en daarmee ruimte opent voor iets nieuws.
Je breekt de cirkel niet door harder je best te doen. Door het meidenvenijn hard aan te pakken. Je breekt haar door zachter te worden, door het gesprek met elkaar te hebben.
Eerlijker, liefdevoller, naar jezelf en naar elkaar.
Niet om elkaar omlaag te halen uit jaloezie, maar elkaar te laten groeien vanuit gunnen.
Want daar begint de echte verandering.
Wanneer vrouwen elkaar leren vertrouwen. .
Wanneer we elkaar niet meer klein maken, maar voelen er is plek voor elke vrouw.
Onze dochters kijken.
Ze voelen haarfijn aan of je werkelijk staat in wie je bent, of nog vecht met oude pijn.
Laten we onze dochters laten zien dat je als vrouw jezelf niet hoeft te verkleinen of beschermen.
Laten we met elkaar verbinden en groeien!
Niet perfect, maar wel echt.
In september start Het Fundament. Wil je als vrouw bovenstaande leren in een groep vrouwen? Kijk op de agenda voor meer informatie! Wees welkom.