Wéér strijd over de taken die in huis gedaan moeten worden.. En ik ben al zo moe. Moe van alles. Ik probeer mijn partner uit te leggen wat ik bedoel, maar dat lukt niet. Het enige wat hij hoort is dat hij het niet goed doet. Als verdediging krijg ik een opsomming van wat hij allemaal gedaan heeft.
De lijst is lang en maakt me aan het twijfelen. Stel ik me aan? Vraag ik te veel? Klopt het niet wat ik zeg? Laat ook maar, ik ga zelf wel aan de slag. Ik probeer vandaag gewoon zoveel mogelijk te doen.
Aan het eind van de dag plof ik uitgeblust op de bank neer. Mijn partner naast me zegt: 'Je hebt ook veel te veel gedaan’. Dat is de druppel. Ik kijk hem vol ongeloof en met tranen in mijn ogen aan. Hij begrijpt niet waarom ik huil. Dus ik probeer het nog een keer uit te leggen. Dezelfde woorden als vanmorgen en dus dezelfde reactie. Hij wordt boos en zegt ‘Ik kan het ook nooit goed doen!’
En ik? Ik heb geen idee hoe we dit gesprek wel kunnen voeren. Ik heb geen idee hoe ik mijn gevoel kan uitleggen. Verslagen zit ik op de bank en het enige wat ik denk is dat ik morgen een tandje harder zal lopen om alles af te maken.
Er is altijd wat te doen
Ik spreek veel vrouwen die met deze situatie worstelen. In de meeste gevallen is het werk, dat wat gedaan moet worden, best goed verdeeld. Dat is de fysieke last. Denk aan het schoonmaken, het opruimen van de was, stofzuigen, kinderen brengen en halen en de boodschappen doen. Als het gesprek alleen gaat over deze fysieke taken, dan stokt het al snel. Als je allebei ongeveer evenveel doet, waarom voelt het voor jou dan anders?
Er moet ook bedacht worden dat het gedaan moet worden
Wie bedenkt dat er schoongemaakt moet worden, de was gewassen en gedroogd moet worden, wanneer de kinderen gebracht of opgehaald moeten worden, wat er in huis gehaald moet worden? Dat is de mentale last. Die zie je niet, maar voel je wel. Dit gaat over het regelen van zaken, het vooruit denken zodat alles op rolletjes loopt. Deze onzichtbare taak ligt in veel gezinnen/relaties bij de vrouw.
Al dat regel, mijn hoofd ontploft…
Daarom heb je het gevoel dat je hoofd altijd op aan staat. Dat is waarschijnlijk ook zo. Je bent er eigenlijk non-stop mee bezig. Het geregel stopt nooit. Je hebt er al voor gezorgd voordat je er bewust van bent. Het gaat vanzelf. Dit is waar het gesprek met je partner over mag gaan. Pas dan kun je ook erkenning vragen en krijgen voor dat deel van het werk. Dan kun je ook in gesprek over welk regelwerk hij kan overnemen. Hiermee voorkom je (zoveel mogelijk) irritatie over de klussen die gedaan moeten worden, omdat de onzichtbare taken niet besproken worden.
Wat kun je doen?
Zorg dat je in gesprek met je partner al het zichtbare en onzichtbare werk benoemt. Leg uit wat er allemaal in jouw hoofd gebeurt en hoe je zorgt dat alles geregeld wordt. Door zowel de fysieke als de mentale taken te noemen kun je een open gesprek hebben over de verdeling.
Probeer ook met mildheid naar jezelf en de situatie te kijken. Is het echt nodig om zo streng voor jezelf te zijn? Moet die taak echt vandaag nog gedaan worden of kan het ook een keer overgeslagen worden?
Neem wat vaker tijd voor jezelf, ga iets doen waar je blij van wordt. Echt iets voor jezelf en waar verder niemand iets aan heeft. Echte me-time dus.
Herken je het?
Ik ben benieuwd of je het in bovenstaande herkent. Hoe ga jij ermee om?